Ҳафтаи нави таълимӣ дар Донишгоҳи давлатии тиббии Хатлон бо боридани барфи нахустин  оғоз ёфт. Барфи аввал бо ҳама ташвишу сардиҳояш ба дили одам як суруру шодии махсусе мебахшад, чунки сафедӣ ҳама вақт руҳи одамро болида медорад ва умед ба фардои дурахшон мебахшад.

Устоди шодравон Лоиқ Шералӣ боридани барфро чӣ гуна шоирона ва ошиқона ба қалам додааст:

Барф борид –

            барфи печон,

                                   барфи рақсон,

Пора-пора,

            бешумора.

Дар кафи ҳар барг сими реза дод,

Бар дарахтон хилъати покиза дод,

Ҳар дарахти камбари рухзардро

Тоҷи симандуд дар торак ниҳод.

Аз пушти тиреза ба боридани барф назар дӯхта, саманди хаёлам маро бо ҷойҳои дури дур мебараду ҷаҳони андешаамро мурғи хаёл рангину афсонавӣ менамояд:

Ман зи пушти шиша мебинам, ки аҳли рӯзгор

Аз паи кореву ёре медавад болою паст.

Гар ғубори барф биншаста ба мижгони яке,

Дар рухи дигар ғубори зиндагӣ биншастааст.

Боридани барфи сафед дар  дили табибони оянда сурури хосае дорад, чунки намои хилъати сафеди онҳост.  Беихтиёр ба симои болидаву чеҳраи аз сурхӣ мисли офтоби ғуруб арғувонии донишҷӯён назар дӯхта, барфи аввалро ҳамчун фоли неки ояндаи Ватан шуморидам.

Ҳамчун ҳадяи барфӣ ин руҷӯи лирикиро бо порчаи зерин ҳусни анҷом бахшидан мехоҳам:

То баҳорон хоби хуш,

Эй Замин,

Эй модари чодарсафед!

Нигар барфе, чи сон барфи азим аст,

Дирамрезии шоҳони қадим аст.

Нилуфари Алишер – донишҷӯи гурӯҳи 9-уми факултети  педиатрии ДДТХ